Vandaag zwem je in 't geld,morgen verdrink je erin
Blijf op de hoogte en volg Renate
16 December 2012 | Thailand, Pattaya
Niemand helpt je - Skiezo
Eens had ik een date met iemand waarbij ik er halverwege achter kwam dat hij verloofd was. Ik was net 16 en stond aan het begin van mijn ontdekkingsreis waarin ik zou leren dat de wereld niet altijd is zoals je hoopt dat hij is. ‘Waarom ga je vreemd?’ vroeg ik even verbaasd als boos. ‘Jij eet toch ook niet elke dag spinazie?!’ gaf hij me als antwoord terug.
Nu ik elke dag rijst eet, denk ik nog vaak terug aan deze uitspraak. Ik vraag me dan af of Glenn daadwerkelijk getrouwd is en of hij nog steeds gevarieerd voedsel eet. Ik heb in ieder geval wel steeds meer verlangens om wat anders te eten en heb vorige week een half uur gezocht naar iets waar mijn maag nostalgische gevoelens van krijgt. Sinds ik weet waar ik het kan vinden eet ik elke morgen yoghurt met banaan en dit heeft mijn leven aanzienlijk verbeterd.
Mijn eerste ruzie met een pooier is een feit. Een collega van me nodigde de hele straat uit voor ons kerstfeest en dat waarderen de bazen van de bars niet zo. Eén kwam boos in Tamar Center binnen en zei dat hij niet weer wilde dat wij zijn prostituees uitnodigen voor het kerstfeest. ‘Huh, you don’t like parties?!’ vroeg ik sarcastisch. Toen hij boos wegliep riep ik nog voordat hij de deur dichtklapte ‘goodbye!’ uiteraard met een nog sarcastischere stem.
Deze avond was ik uitgerekend in zíjn bar om de meisjes mee te laten doen met een soort prijsvraag zonder vraag. Ze kunnen hun naam en telefoonnummer achterlaten en maken daardoor kans op 1 van de 20 kerstcadeaus. De boze pooier keek kwaad toe, maar ik had niet in de gaten dat het dezelfde man was als de man die ik die middag zo cynisch had behandeld. Mijn collega Marta is beter in gezichtsherkenning en riep ‘Renate, we have to go.’ Ik begreep er niks van, want de meisjes waren nog niet klaar met het invullen van hun gegevens. De man kwam op me afgestormd en toen pas begon er een lampje te branden. Marta kon me redden door me mee te trekken en dat maakte me een beetje teleurgesteld. Ik was benieuwd wat er anders gebeurd zou zijn. Marta sprak me erop aan dat ik nooit bang ben en dat klopt. De laatste keer dat ik bang voor iemand was speelde zich af in 1998. Ik moest naar de dokter voor mijn buikpijn en op 4-jarige leeftijd was ik bang voor mannen met een snor, dus ook voor dokter Coster. Ik vertelde Marta dat ik me niet zomaar uit het veld laat slaan. Ze begreep me en zei dat ze er begrip voor had, maar ik zag de angst in haar ogen.
Ik help sinds kort in het restaurant mee. De eerste dagen verliepen niet zo soepel en ik denk dat ik moet accepteren dat ik geen horecatalent ben. Zo stond ik cacaopoeder te lepelen en vroeg mijn collega wat ik aan het doen was. Ik zei dat ik ice coffee aan het maken was en zij keek me aan alsof ik net was ontsnapt uit een TBS-kliniek. Op zulke momenten vraag ik me altijd af hoe het kan dat ik de meest onbelangrijke dingen opsla in mijn geheugen, maar nog geen ice coffee kan maken. Gelukkig zijn er ook klusjes voor mensen met 2 linkerhanden en doe ik sindsdien de afwas.
In de kindercrèche gaat het steeds beter. Ik begin er steeds meer plezier in te krijgen. Ook Engelse les geven lukt steeds beter. Ik probeer er juist een beetje Thais van te leren. Wat ik hier ook voor werk doe, het wordt enorm gewaardeerd. Vrijdag kreeg ik een knuffel en zei mijn Thaise collega: ‘Jij bent een hele goede vrijwilliger Na-Tie. Ik ben blij dat je er bent, want je bent lief.’ In Nederland kreeg ik alleen maar waardering door middel van salaris. Dit gebaar betekent zoveel meer voor me, geen enkele financiële uitkering kan dit overtreffen.
Op zaterdagavond heb ik een activiteitenprogramma en deze keer nam ik 4.5 vrouwen mee naar de markt. Nadat ik vers fruit en een vestje had gekocht, zat ik op een bankje te wachten op de anderen. Er begon een oude en grijze man in het Duits tegen me te praten. Ik ben al een maand lang benieuwd naar de andere kant van de medaille, namelijk naar het verhaal achter deze mannen. Ik greep mijn kans nu er geen Russisch, maar een begrijpelijke taal tegen me gesproken werd. Ik onderbrak hem en vroeg of hij een sekstoerist is en of hij wél een normale douche heeft. Mijn Duits zou zelfs nog in de oren van Janny de Vlugt perfect geklonken hebben, maar hij keek me aan alsof ik Arabisch sprak. Ik bleef hem aanstaren en wachtte op zijn antwoord. Toen hij mij nog geen spier zag verrekken, vertelde hij openhartig over zijn leven en Na-Tie luisterde aandachtig. Ja, hij was sekstoerist geweest, maar stopte omdat veel vrouwen maar 5 minuten werken als er voor een uur is betaald. Ik moest lachen. Nu was het mijn beurt om mijn visie te geven. Ik zei dat ik het hartstikke zielig vond dat oude mannen hier een jonge vrouw komen zoeken en zich dan asociaal en arrogant gaan gedragen. Ze zijn zo oud, vies en lelijk dat ze in hun eigen land niemand kunnen krijgen en hier een jong meisje kopen die er gedwongen door de situatie in meegaat. Ik was zeer benieuwd hoe hij hierop zou reageren. Hij vertelde dat hij een paar jaar getrouwd was met een jonge Thaise vrouw, maar ze hem alleen maar om het geld had. Ik moet nog harder lachen. Het is jammer dat er zoveel mensen wakker worden als het kwaad al is geschied. In het dieptepunt van het gesprek, toen hij vroeg of ik hier vrienden had, kwam Maow naar me toe om al haar nieuwe beha’s te tonen die speciaal zijn ontwikkeld voor ladyboys. ‘Sie ist meine Freundin,’ zei ik. Nadat ik hem mijn levensverhaal en missie had verteld vroeg hij hoe oud ik was. Hij kon het niet geloven. Hij zei dat hij in 60 jaar nog nooit zo iemand van 18 had ontmoet en jammer vond dat hij ‘ein bisschen zu alt’ voor mij was. Dit was het ideale moment om te gaan. ‘Ein bisschen,’ zei ik en in de hoop op een donatie voor het kerstfeest gaf ik hem het kaartje van Tamar Center. Ik zag hem gelijk het nummer opslaan in zijn telefoon. Nella, als je dit leest en het een antwoord geeft op een onverklaarbare stalker, blame it on me.
Graag wil ik nog even zeggen dat ik niet heb gestudeerd om een wetenschapper of schrijver te zijn. Ik ben slechts een reiziger die haar dagboek openbaar maakt voor familie, vrienden en geïnteresseerden. Met kritiek over de inhoud of de professionaliteit doe ik niks. Het enige wat ik aan hen wil zeggen is dat als je denkt dat je het beter kunt er naast mij nog een appartement vrij is.
De positieve reacties n.a.v. mijn blogs steunen me daarentegen enorm. Bedankt daarvoor. Ik wens iedereen een week toe met een heel fijn kerstmis.
Eens had ik een date met iemand waarbij ik er halverwege achter kwam dat hij verloofd was. Ik was net 16 en stond aan het begin van mijn ontdekkingsreis waarin ik zou leren dat de wereld niet altijd is zoals je hoopt dat hij is. ‘Waarom ga je vreemd?’ vroeg ik even verbaasd als boos. ‘Jij eet toch ook niet elke dag spinazie?!’ gaf hij me als antwoord terug.
Nu ik elke dag rijst eet, denk ik nog vaak terug aan deze uitspraak. Ik vraag me dan af of Glenn daadwerkelijk getrouwd is en of hij nog steeds gevarieerd voedsel eet. Ik heb in ieder geval wel steeds meer verlangens om wat anders te eten en heb vorige week een half uur gezocht naar iets waar mijn maag nostalgische gevoelens van krijgt. Sinds ik weet waar ik het kan vinden eet ik elke morgen yoghurt met banaan en dit heeft mijn leven aanzienlijk verbeterd.
Mijn eerste ruzie met een pooier is een feit. Een collega van me nodigde de hele straat uit voor ons kerstfeest en dat waarderen de bazen van de bars niet zo. Eén kwam boos in Tamar Center binnen en zei dat hij niet weer wilde dat wij zijn prostituees uitnodigen voor het kerstfeest. ‘Huh, you don’t like parties?!’ vroeg ik sarcastisch. Toen hij boos wegliep riep ik nog voordat hij de deur dichtklapte ‘goodbye!’ uiteraard met een nog sarcastischere stem.
Deze avond was ik uitgerekend in zíjn bar om de meisjes mee te laten doen met een soort prijsvraag zonder vraag. Ze kunnen hun naam en telefoonnummer achterlaten en maken daardoor kans op 1 van de 20 kerstcadeaus. De boze pooier keek kwaad toe, maar ik had niet in de gaten dat het dezelfde man was als de man die ik die middag zo cynisch had behandeld. Mijn collega Marta is beter in gezichtsherkenning en riep ‘Renate, we have to go.’ Ik begreep er niks van, want de meisjes waren nog niet klaar met het invullen van hun gegevens. De man kwam op me afgestormd en toen pas begon er een lampje te branden. Marta kon me redden door me mee te trekken en dat maakte me een beetje teleurgesteld. Ik was benieuwd wat er anders gebeurd zou zijn. Marta sprak me erop aan dat ik nooit bang ben en dat klopt. De laatste keer dat ik bang voor iemand was speelde zich af in 1998. Ik moest naar de dokter voor mijn buikpijn en op 4-jarige leeftijd was ik bang voor mannen met een snor, dus ook voor dokter Coster. Ik vertelde Marta dat ik me niet zomaar uit het veld laat slaan. Ze begreep me en zei dat ze er begrip voor had, maar ik zag de angst in haar ogen.
Ik help sinds kort in het restaurant mee. De eerste dagen verliepen niet zo soepel en ik denk dat ik moet accepteren dat ik geen horecatalent ben. Zo stond ik cacaopoeder te lepelen en vroeg mijn collega wat ik aan het doen was. Ik zei dat ik ice coffee aan het maken was en zij keek me aan alsof ik net was ontsnapt uit een TBS-kliniek. Op zulke momenten vraag ik me altijd af hoe het kan dat ik de meest onbelangrijke dingen opsla in mijn geheugen, maar nog geen ice coffee kan maken. Gelukkig zijn er ook klusjes voor mensen met 2 linkerhanden en doe ik sindsdien de afwas.
In de kindercrèche gaat het steeds beter. Ik begin er steeds meer plezier in te krijgen. Ook Engelse les geven lukt steeds beter. Ik probeer er juist een beetje Thais van te leren. Wat ik hier ook voor werk doe, het wordt enorm gewaardeerd. Vrijdag kreeg ik een knuffel en zei mijn Thaise collega: ‘Jij bent een hele goede vrijwilliger Na-Tie. Ik ben blij dat je er bent, want je bent lief.’ In Nederland kreeg ik alleen maar waardering door middel van salaris. Dit gebaar betekent zoveel meer voor me, geen enkele financiële uitkering kan dit overtreffen.
Op zaterdagavond heb ik een activiteitenprogramma en deze keer nam ik 4.5 vrouwen mee naar de markt. Nadat ik vers fruit en een vestje had gekocht, zat ik op een bankje te wachten op de anderen. Er begon een oude en grijze man in het Duits tegen me te praten. Ik ben al een maand lang benieuwd naar de andere kant van de medaille, namelijk naar het verhaal achter deze mannen. Ik greep mijn kans nu er geen Russisch, maar een begrijpelijke taal tegen me gesproken werd. Ik onderbrak hem en vroeg of hij een sekstoerist is en of hij wél een normale douche heeft. Mijn Duits zou zelfs nog in de oren van Janny de Vlugt perfect geklonken hebben, maar hij keek me aan alsof ik Arabisch sprak. Ik bleef hem aanstaren en wachtte op zijn antwoord. Toen hij mij nog geen spier zag verrekken, vertelde hij openhartig over zijn leven en Na-Tie luisterde aandachtig. Ja, hij was sekstoerist geweest, maar stopte omdat veel vrouwen maar 5 minuten werken als er voor een uur is betaald. Ik moest lachen. Nu was het mijn beurt om mijn visie te geven. Ik zei dat ik het hartstikke zielig vond dat oude mannen hier een jonge vrouw komen zoeken en zich dan asociaal en arrogant gaan gedragen. Ze zijn zo oud, vies en lelijk dat ze in hun eigen land niemand kunnen krijgen en hier een jong meisje kopen die er gedwongen door de situatie in meegaat. Ik was zeer benieuwd hoe hij hierop zou reageren. Hij vertelde dat hij een paar jaar getrouwd was met een jonge Thaise vrouw, maar ze hem alleen maar om het geld had. Ik moet nog harder lachen. Het is jammer dat er zoveel mensen wakker worden als het kwaad al is geschied. In het dieptepunt van het gesprek, toen hij vroeg of ik hier vrienden had, kwam Maow naar me toe om al haar nieuwe beha’s te tonen die speciaal zijn ontwikkeld voor ladyboys. ‘Sie ist meine Freundin,’ zei ik. Nadat ik hem mijn levensverhaal en missie had verteld vroeg hij hoe oud ik was. Hij kon het niet geloven. Hij zei dat hij in 60 jaar nog nooit zo iemand van 18 had ontmoet en jammer vond dat hij ‘ein bisschen zu alt’ voor mij was. Dit was het ideale moment om te gaan. ‘Ein bisschen,’ zei ik en in de hoop op een donatie voor het kerstfeest gaf ik hem het kaartje van Tamar Center. Ik zag hem gelijk het nummer opslaan in zijn telefoon. Nella, als je dit leest en het een antwoord geeft op een onverklaarbare stalker, blame it on me.
Graag wil ik nog even zeggen dat ik niet heb gestudeerd om een wetenschapper of schrijver te zijn. Ik ben slechts een reiziger die haar dagboek openbaar maakt voor familie, vrienden en geïnteresseerden. Met kritiek over de inhoud of de professionaliteit doe ik niks. Het enige wat ik aan hen wil zeggen is dat als je denkt dat je het beter kunt er naast mij nog een appartement vrij is.
De positieve reacties n.a.v. mijn blogs steunen me daarentegen enorm. Bedankt daarvoor. Ik wens iedereen een week toe met een heel fijn kerstmis.
-
16 December 2012 - 11:01
San:
Lieve renate, ik heb weer met een grote glimlach je verslag gelezen...En lieve renate, wat wij altijd zeiden: " wat andere vinden maakt eigenlijk niet zoveel uit, het is een gebrek aan hunzelf, mogelijk gecombineerd met een lepel jaloezie.."
Wij wensen jou ook een mooie week en een mooi kerstfeest toe, ik zal een toost uitbrengen op jou en de mensen die daar net zo mooi werk doen. Ik ben super trots op jou...
Een lieve knuffel van ons... -
16 December 2012 - 16:08
Marten En Tineke:
kerst is nog best ver weg, dus voor die tijd verwachten we nog een update van je na-tie.wel jammer dat je bent opgehouden met koken, is toch wel erg handig dat je dat ooit zou kunnen........... -
16 December 2012 - 17:33
Sebastiaan Wolswinkel:
Ik ben irritant en lelijk -
16 December 2012 - 17:33
Sebastiaan Wolswinkel:
Ik ben irritant en lelijk -
16 December 2012 - 19:49
Kirsten:
He Renate,
Nu de jv vanavond niet doorgaat, kan ik mooi even bijlezen op je blog :-) Bijzonder wat je allemaal meemaakt.
Alvast veel goeds gewenst voor Kerst, jij laat je licht in elk geval flink branden daar, super! -
18 December 2012 - 22:09
Erik En Janny En Zonen:
Heej Renate,
Bedankt voor je nieuwe verslag. Ik zag op m'n telefoon dat je zondag met Bart ook aardig had zitten WhatsAppen. Vandaag kregen we je kaart, waarvoor dank. We sturen er geen terug, maar willen je alvast hele fijne dagen wensen en veel zegen op je inspanningen. Groeten uit koud, winderig, nat,druilerig (krijg je al heimwee) Feanwâlden -
20 December 2012 - 21:20
Annelies:
Hoi Renate,
Mooie verhalen heb je. Verhalen die je echt meemaakt. Ik lees tussen de regels door dat je goed op jezelf past! Goed hoor! Heel fijn kerstfeest daar. Succes met de organisatie van het feest voor de vrouwen. Het ga je goed. Zegen!! Annelies -
22 December 2012 - 12:27
Pake Wolthuizen:
ik heb het vandaag gelezen. Sterkte gewenst en bescherming bij de Heere vandaan. -
22 December 2012 - 12:30
Beppe Wandy:
lieve renate
Je brief gelezen en we hebben veel respect voor je.fijne Kerstdagen gewenst en veel sterkte gewenst. Veel liefs van Beppe -
24 December 2012 - 16:42
Kees Van Den Akker:
Wat heb ik een respect voor je! Ik wens je heel veel sterkte, daar in het verre oosten! Hopelijk kun je veel mensen helpen!
Heel stiekem ben ik erg trots dat ik jou in de les mocht hebben, hoewel ik niet denk dat je daar veel met kunstgeschiedenis kunt.
Fijne feestdagen!
K. van den Akker -
29 December 2012 - 18:43
CK :
Glenn en zijn verloofde Yvonne zijn helaas uit elkaar....
Je verhalen zijn geweldig!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
