Oh no not I, I will survive!

Gloria Gaynor - I will survive

Dinsdag vertrok ik voor een paar dagen naar het Noord-Oosten van Thailand. Ik had me niet goed voorbereid op deze reis, alhoewel ik dat wel wilde. Elke keer als ik aan de organisatie vroeg wat we precies zouden gaan zien of doen, zeiden ze: ‘God zal ons voorzien.’ Het enige wat ik los kon peuteren was dat er in de bus misschien gratis internet zou zijn en ik een warm vest moest meenemen. Ik was blij om het appartement te verlaten, want ik had al 4 dagen geen stromend water en al het reservewater was op.
Ik schrok me kapot toen er opeens een songthaew voor me stond: Een Thaise bus met een open dak. ‘Gaan we hiermee naar Isaan?!’ heb ik uitgeroepen. Toen ik ‘ja’ hoorde, besloot ik eieren voor mijn geld te kiezen en ging ik snel onderdak naast de bestuurder zitten. Ik snapte opeens waarom iedereen een vest moest meenemen. De gedachte dat er misschien gratis internet zou zijn vond ik ezelsdom. Toen we na 10 minuten stopten en mijn reisgenoten uitstapten, bleef ik slaperig zitten. Maow gooide mijn deur open. Ze zei dat we op het busstation waren en ik uit moest stappen. Ik zei dat ik dacht dat we 8 uren lang met een songthaew moesten rijden. Iedereen heeft keihard gelachen. Ik moest de rest van de dag aanhoren dat ze bij terugkomst gelijk naar Nella zouden gaan om dit verhaal te vertellen.
Uiteindelijk zaten Kristy, Maow, Jen, Tum, Somtip en ik in een bus zoals je zit als je van een vliegveld naar een hotel wordt gebracht. Het voelde als een schoolreisje. Ik was zo blij toen we in Buriram waren. Helaas moesten we nog een uur met een songthaew reizen om bij het geboortedorp van Jen te komen.
Jen zag haar ouders, oma, man en dochter na 5 jaar weer. Ik had me voorbereid op een emotioneel schouwspel, waarbij het verloren schaap gelukzalig wordt verwelkomd in de kudde, maar het tegenovergestelde gebeurde. Jen was er gewoon weer en het normale leven ging verder. Het enige abnormale was dat ze 5 vrienden had meegenomen, waarvan 2 met een blanke huid. Dát moest gevierd worden en als snel stond het hele dorp op de stoep. Toen ik kippenpoten inclusief nagels en levende krabben zag liggen, had ik spijt dat ik niet vaker naar Neds’ Survivalgids had gekeken. Tijdens de maaltijd met het dorp werd ik voorgesteld aan een neef van Jen. Hij was 20 jaar oud, een Boeddhistische monnik en volgens het dorp een perfecte huwelijkskandidaat voor mij. Hoe harder ik tegenstribbelde, des te meer probeerden ze mij te overtuigen. Het toppunt was dat ze mij probeerden over te halen met hun buffalootrekkar. Blijkbaar ben je rijk als je dat hier hebt. Ik had het gevoel dat er ergens een verborgen camera verstopt zat en er iemand van mijn familie of vriendengroep was afgereisd om mij terug te pakken voor alle keren dat ik mensen voor de gek heb gehouden. Want het leven waarin ik nu zat kon in mijn ogen gewoon niet het echte leven zijn en als ik op deze boerderij was geboren zou ik ook naar Pattaya gevlucht zijn. Ondertussen wachtte mijn potentiële huwelijkskandidaat nog steeds op een definitieve bevestiging en besloot ik het verstandig op te lossen. ‘Hoeveel buffalo’s heeft je familie?’ vroeg ik. ‘We hebben alle buffalo’s verkocht om een buffalootrekkar te kunnen kopen.’ Deze logica deed mijn oren helemaal klapperen, maar was dé kans om hem af te wijzen. ‘Je bruidsschat is te klein, ik kan niet met je trouwen,’ zei ik. Hierdoor berustte iedereen in mijn afwijzing.
Ik was laks met het inpakken van mijn tas en dit nam ik mezelf gelijk kwalijk. Dat ik mijn stijltang en make-uptas miste was geen ramp, maar wat toiletpapier of zeep was aangenaam geweest. Gelukkig gaat de tandpasta van beppe Wandy overal mee naar toe wat maakt dat ik tenminste een frisse adem heb. Ik wist dat ik in staat was primitief te leven, maar dit sloeg echt alles. Het ergste was nog het gat in de grond aka het toilet. Ik zei tegen Maow, een ladyboy, dat ik jaloers op haar was dat ze staand kon plassen. Deze visie leek ze niet zo te waarderen. Ik had een moord kunnen plegen in ruil voor een kampeerplek op een 1-sterscamping of zelfs voor mijn appartement in Pattaya om verlost te worden van het leven tussen de kikkers en bierdrinkende dorpsbewoners met rode tanden van de tabak.
De dochter van Jen had haar verjaardagsfeestje en toen het dorp merkte dat er gratis eten en kerstcadeaus waren, stonden er opeens 100 mensen op de stoep. De moeders drukten hun kinderen naar voren om meer cadeaus te krijgen. Het werd me gelijk duidelijk dat je hier veel vrienden hebt als je rijk bent en veel bezit hebt. Ik voelde me niet echt thuis in deze cultuur en had heimwee. Niet naar Rotstergaast, Friesland of Nederland, maar heimwee naar Pattaya.
Ik sliep 3 nachten in een stal en kon me niet bedenken hoe ik toepasselijker de kerst had kunnen doorbrengen. Hier kraait de haan al om 5 uur in de morgen, wat voor mij resulteerde in het hebben van een ochtend-, middag-, en avondhumeur. In dit dorp was ik een toeristische attractie. Ik was in het leven van de bevolking niet alleen de eerste blanke, maar ook de eerste die herhaaldelijk weigerde ratten te eten. Gelukkig had ik Kristy aan mijn zijde die de reputatie van farangs hoog kon houden. Toen zij rat at en zei dat het naar kip smaakte, draaide mijn maag om en besloot ik alleen nog dingen te eten die ik normaal gesproken niet alleen aan mijn hond zou voeren. Ratten zijn hier trouwens bedervers van de rijstoogs. Daarom worden ze gevangen en opgegeten. Als je een gratis rat aangeboden krijgt, is dat een gebaar van vriendschap. Ik wilde niet weer onvriendelijk zijn en accepteerde al het bier dat ik aangeboden kreeg. In werkelijkheid gooide ik het in de struiken. Ik voelde me er eerst schuldig over, maar besefte na het 10e biertje dat het een slimme keuze was.
Mijn leven in het arme plattelandsdorp was als in een klooster. Iedereen was ’s morgens bezig het ontbijt klaar te maken, ’s middags de lunch en in de namiddag het avondeten. Ik had geen doel of werk te doen en heb Engelse boeken gelezen. Toen ik een stukje door het dorp liep, zag ik veel geschokte mensen. Het schijnt dat iedereen die mij nog niet had gezien, dacht dat ik een geest was. Ik was geschokt toen ik voor het eerst in mijn leven een kokosnotenboom zag.
Vakantie is om je hoofd leeg te maken, maar bij mij gebeurde het tegenovergestelde. Mijn geest raakte juist onrustig en toen ik weer naar huis moest was dat geen teleurstelling. Het enige wat ik jammer vond was dat Jen achtergelaten werd. Ik zou haar nooit weer gaan zien in Pattaya. Zij gaf mij rugmassages en sandwiches als ik het nodig had. Zij ging met me mee naar de bios of de markt als zij het nodig had. Gelukkig hadden we 3 dagen intensief met elkaar doorgebracht en viel het afscheid niet zo zwaar.
Het laatste wat ik in het dorp mocht meemaken was de eendenvangst. Ik was er getuige van hoe een eend werd gevangen en geslacht. Daarna zijn Maow en ik teruggegaan naar Pattaya. De rest van de groep ging naar het geboortedorp van Somjit. We vertrokken 9 uur en Maow vertelde me dat we 18 uur in Pattaya zouden aankomen. Wij hadden het geluk dat we voor het toilet mochten zitten en de hele reis bedwelmd werden. Ik heb niks anders gedaan dan op de klok gekeken. Af en toe vroeg ik Maow of we er al bijna waren of hoe ver het nog was. Al haar antwoorden duidden erop dat we 18 uur zouden aankomen en alle omstandigheden perfect waren. Toen we op het busstation waren aangekomen sprong ik een gat in de lucht. Ze zei dat het een grap was en dit niet ons busstation was. Ik vroeg het de hostess na en zij bevestigde dat we 20.30 uur zouden aankomen. Ik was hartstikke boos op Maow en ben helemaal geflipt. Ze zei dat ik gefrustreerd leek en de Thaise cultuur niet snapte. Ze sprak dubbel de waarheid, maar dit maakte me nog bozer. Ik zei dat zij, als ladyboy (ik mag haar alleen transgender noemen) niet snapte hoe het is om onder zulke omstandigheden ongesteld te zijn. Ik was zo kwaad dat ze begon te bidden of ik rustig kon worden. Dit leek voor mij alsof ze een psychiatrische patiënt een spuit gaf, omstanders dachten vast dat ik een gestoorde Rus was. Het gebed hielp, want het lukte me om haar de rest van de rit te negeren. In Pattaya aangekomen kon ik weer normaal tegen haar doen, met de gedachte dat mijn tolerantiegrenzen niet zo breed zijn. De enige persoon met wie ik weken kan reizen zonder irritatie is nog altijd Renate Klijnstra, hoewel het schizofreen klinkt. Aangekomen in mijn appartement is er nog steeds geen water. Dit betekent dat ik al 8 dagen geen water heb. Hoe overleef ik mezelf?