En de dagen gienen foarby en ik libbe mei de dei

De Kast – Wa’t ik bin

Mijn verblijf in Laos was een unieke ervaring. Het was heel anders dan waar ik de afgelopen maanden had gezeten. In Pattaya was ik gewend aan grote shoppingscentra, bedelaars aan elke hoek van de straat en zoveel tentjes met orange juice, dat je er heel Azië een jaar mee kunt voeden. In Laos waren alleen maar locals en backpackers, dus geen ministry workers, sekstoeristen of zakenmannen. Ze zijn veel minder ingesteld op het toerisme, wat je kunt merken aan de voorzieningen. Ik zat bij een restaurantje en toen ik naar de wc vroeg, werd ik naar het bos verwezen. Alsof dat nog niet erg genoeg was, zeiden ze ook nog ‘it is free.’
Ik had graag meer van Laos willen zien, maar die tijd heb ik helaas niet. Ik wil minstens een week door Cambodja trekken en ben daar na 4 dagen Laos naar toe gegaan.
De reis van Laos naar Cambodja was niet echt goed georganiseerd. De informatievoorzieningen waren dramatisch, waardoor iedereen de tourgids ging ondervragen. Ik ben op zulke momenten altijd stil, omdat ik weet dat het altijd wel weer goed komt. De bus vertrekt niet snel zonder je, de Ambassade zal je niet weigeren (ze willen geld zien) en ik ben nog nooit op de verkeerde plek terecht gekomen. Het gestress van iedereen om me heen en de bus waarin ik eens per 5 seconden gelanceerd werd, zorgden voor veel dankbaarheid toen ik mijn bestemming had bereikt. Er kwam een jochie op een scooter en vroeg waar ik heen wilde. Ik zei dat hij echt een goede vraag stelde en dat ik werkelijk waar geen idee had. Hij zou me naar een guesthouse brengen. Ik ben niet echt kieskeurig, maar wil wel waar voor mijn geld. Ik wil een plaats met een goed bed, vriendelijke mensen en werkende WiFi. We hebben heel Kratie rondgereden om een guesthouse te vinden dat paste bij mijn eisen. Overal waar we kwamen was het vol, te armoedig, waren er onaardige mensen, was er geen WiFi, was het te duur of te afgelegen. Uiteindelijk vond ik een perfecte plek. Ze stelden me voor 2 keuzes. Een kamer van 7 dollar of een van 15. Ik zei dat ik sowieso de goedkoopste optie wilde, maar benieuwd was naar het verschil. ‘In de kamer van 15 dollar zit een raam.’ Het werd me weer eens duidelijk dat ze niet zo handig met toeristen omgaan als ik in Thailand gewend was.
Het guesthouse wordt beheerd door Chinezen en is de meest comfortabele verblijfplaats van de afgelopen 11 weken. Ik voelde me schuldig tegenover de jongen op de scooter en had hem beloofd dat hij de volgende dag mijn gids mocht zijn. Hij zou me een halve dag meenemen op zijn scooter om alle hoogtepunten van de stad te laten zien. Ik denk dat hij 1 minuut te laat was, wat in mijn ogen keurig op tijd is. Toch bleef hij maar zijn excuses aanbieden. Ik moest geld pinnen, maar alle pinautomaten in de stad zijn 4 dagen gesloten, omdat er een herdenkingsdienst voor de dode koning is. Ik stress niet zo snel, maar had nu een serieus probleem. Als ik de jongen op de scooter zou betalen, moest ik de volgende dagen op water en brood leven. Een cultuurfreak die niet verder dan het guesthouse komt is als een Elfstedentochtschaatser die strandt in Sneek en dus besloot ik mijn culturele tripje door te laten gaan.
Een vakantievriend uit Turkije zit in verplichte militaire dienst en toen hij me dat kwam vertellen heb ik gehuild. Uitzonderlijk, want ik huil niet zo snel. Ik vond het zo erg voor hem. 15 maanden is lang en in Turkije kan het gevaarlijk zijn. Hüseyin zei dat ik op moest houden met janken en blij moest zijn. ‘Ik leer eindelijk te vechten voor mijn leven,’ zei hij. Nu er geen geld uit de automaat komt en ik moet leven van schrale dollars die ik nog over heb, moet ik aan zijn uitspraak denken. Ik leer eindelijk te vechten voor mijn leven.
Mijn gids en ik reden door de plattelandsdorpen van Kratie. Onze nationale trots komt niet verder dan ‘die ouwe taart zat lang genoeg op de troon’ (Bea, dit leest u niet, maar ik vind wel dat u het geweldig heeft gedaan!) en hier in Kratie heeft elk plaggenhutje een Cambodjaanse vlag. Iets waar wij wat van kunnen leren. Ik zag armoede en veel overstekende koeien. Sommige tuktuks rijden er gewoon tegenaan. De Partij Voor De Dieren zou in Cambodja geen zetels krijgen. Aan de ene kant zag ik de Mekong en de rijstvelden en aan de andere kant zag ik veel groen, afgewisseld met dorre gebieden. In Pattaya bracht ik soms 7 uren op één zondag door in de kerk, maar nu was ik vergeten welke dag het was. Ik ga mijn rustdag morgen inhalen.
Ik bezocht een Boeddhistische tempel en mijn gids pakte mijn camera af om een fotoshoot met me te doen. Ik moest erom lachen. Het was een aardige knul, 30 jaar, maar het gedrag van een puber. Hij heeft 10 jaar in het klooster gewoond en verkoopt nu eieren om rond te komen. Zijn vader is 2 jaar geleden overleden en nu is hij verantwoordelijk voor het hele gezin. In zijn vrije tijd rijdt hij toeristen rond op zijn scooter. Onderweg naar de rivier wees hij alles aan wat hij om zich heen zag. Kokosnoot, banaan, mango, koe. Vervolgens vertaalde hij het en moest ik het nazeggen. Als ik het na 5 minuten vergeten was, moest ik het daarna nog 3 keer herhalen. Het deed me denken aan de lesmethode van Paul Visser. Bij de rivier heb ik een boot gehuurd om dolfijnen te kunnen zien zwemmen. 2 Deense meiden van mijn leeftijd gingen mee. Het was zo gezellig met ze, dat ik bijna vergat om naar de dolfijnen te kijken. Zij kwamen vanaf het zuiden van Cambodja en gaven mij tips, ik vertelde ze dat het eiland Dondet geweldig is en dus gaan ze morgen naar dezelfde plek als ik in Laos heb bezocht.
Na een uur dolfijnen kijken, stapte ik weer achterop de scooter bij mijn gids. Hij bracht me naar een restaurantje. Na rijst met groente bezocht ik een groot Boeddhistisch trein met allemaal tempels. Ik kwam monniken tegen en na een praatje ging ik met ze op de foto. Opeens kwamen de nieuwste smartphones uit hun pijen tevoorschijn, waardoor ik achterover sloeg. De hele wijde omgeving woont in een houten hut met een leefruimte van maximaal 1 vierkante kilometer per persoon en jullie wonen hier in alle luxe met jullie IPhone 5, wat klopt hier niet? Mij werd uitgelegd dat de monniken elke dag gratis eten van de bevolking krijgen en al het geld ontvangen van mensen die komen te overlijden. Als ze in het protestantisme zulke kloosters hadden, was ik een non geweest. Na dit leerzame bezoekje, gingen we naar het strand. Er waren allemaal brede steigers met hangmatten over de rivier. Cambodjanen vroegen of ik wilde zwemmen, maar dat leek me niet zo’n goed idee. Ik zag al helemaal voor me hoe ik met de stroming mee zou gaan en niet weer terug kon zwemmen. ‘Ik heb geen zwemkleren bij me’, zei ik. 3 seconden later stond er een Cambodjaan met een Mickey Mouse zwembroek voor me en gaf me een kleedje, zodat ik me kon verkleden. Ik kon er niet meer onderuit, de Cambodjanen gingen me zien zwemmen. Na een frisse duik en relaxing time met verse mango in mijn hangmat, ging ik naar een mediatieplaats in de bergen. Ik heb verder niks met het Boeddhisme, maar voel me wel rustig worden van zulke plaatsen.
In de film ‘Into The Wild’ haalt Chris McCandless zijn schooldiploma met goede cijfers en iedereen verwacht dat hij Rechten op de Universiteit gaat studeren. Chris zelf is de materialistische wereld waarbij alles om succes en prestatie draait helemaal zat en geeft al zijn spaargeld aan een goed doel. Hij gaat alleen op reis en komt door prachtige gebieden met speciale ontmoetingen. Opeens beseft hij wat de zin van het leven is en hoe belachelijk zijn vorige leven was. Nu ik door Cambodja zwerf op mijn afgetrapte gympen, voel ik me ook een beetje zo. Mem; google niet hoe de film afloopt, want dan valt mijn hele vergelijking in duigen.