I don’t like reality. It’s way too clear for me.

Nelly Furtado – All good things come to an end.

‘Goedendag, heeft u ook een bonuskaart?’ Ik denk er niet graag over na hoe vaak ik deze vraag op een dag moet stellen. Op een gegeven moment beland je in een soort semi-slaapfase. Je slaapt niet, maar bent je ook niet goed bewust van wat er om je heen gebeurt. Alles gaat automatisch. Je lichaam en geest worden één als robot.
Maar er zijn momenten waarop je direct alert bent. Een reactie die je als kind krijgt wanneer je voor kerst een pratende teddybeer krijgt. Een reactie die je als caissière krijgt wanneer een klant steelt of iets geks zegt.
‘Voor jullie, vakkenvullers, heb ik meer respect dan voor het andere personeel in de winkel.’ Ik schrik gelijk op uit mijn semi-slaapfase. ‘Maar mevrouw, ik ben geen vakkenvuller.’ Ik voel me een moeder dat haar kindje uitlegt dat ze geen piemeltje heeft. ‘Dat maakt me niet uit,’ zegt de mevrouw in de rode jas. Schaamteloos, maar eerlijk. Geweldig vind ik dat. Ik hoor mezelf hardop lachen. Zeldzaam.
All good things come to an end en zo eindigt mijn carrière bij Albert Heijn ook. Vandaag is mijn laatste werkdag. Ik wil Albert Heijn graag bedanken. Bedankt voor al het gezeur wat ik kreeg om dierenplaatjes of een paar eurocenten. Ik leerde veel over geduld en zelfbeheersing. Bedankt voor alle smoezen die ik hoorde over vergeten identiteitskaarten. Ik leerde veel over gedrag en leugens. Bedankt voor alle diefstallen die ik om me heen zag gebeuren. Ik leerde veel over vertrouwen.
Maar vooral bedankt voor de waardige vriendschappen die ik heb overhouden in deze 2.5 jaren. Bedankt voor het vertrouwen. Bedankt voor de kerstpakketten vol chocolade. Bedankt voor alle keren dat ik mijn ei kwijt moest en jullie luisterden. Bedankt voor het (meestal) meevallende salaris. Bedankt voor alle waardevolle gesprekken. Bedankt voor al het fruit in de kantine. En het meest bedankt voor de stroom die ik elke dag weer mocht tappen als mijn telefoon leeg was. Het waren topjaren!