I took a chance and changed the way of life

Don't let the sun go down on me - Elton John

In het boek Life Of Pi moet de hoofdpersoon dagenlang leven van vis, omdat hij door een schipbreuk tot de zee veroordeeld is. Door een overschot aan eiwitten raakt hij zijn zicht kwijt. Hoewel dit boek een compleet onzinverhaal bevat, heb ik sinds het lezen ervan een fobie voor teveel eiwitten ontwikkeld. In Thailand komt mijn fobie tot uiting sinds mijn huisgenoot elke dag rijst met ei voor me maakt. Eten weigeren vind ik respectloos, eten zoeken teveel werk en zonder eten houd ik het werken in de hitte niet vol. Dus voor mij elke dag rijst met ei. Tot afgelopen donderdag. Mijn fobie voor teveel eiwitten woog zwaarder
dan mijn fobie om zelf te moeten koken en dus zit ik sinds donderdag in het kookschema.
Wat me bevalt in Thailand is dat je alles aan mensen kunt vragen. Wat in Nederland brutaal of te nieuwsgierig is, is hier belangstellend en vriendelijk. Dit zorgt ervoor dat ik dagelijks hele bijzondere gesprekken voer. Terwijl ik kaarten aan het maken was riep ik voor de grap door de zaal: 'How many ladyboys are in this room right now?!' Plotseling gingen er 2 mensen staan. Ik stond met een mond vol tanden. Van één had ik
een klein vermoeden, maar om te horen dat Maow geboren is als Somsak was alsof iemand mij vertelde dat Catdog echt bestaat. Maow aka Somsak ging op al mijn vragen in. Hoeveel relaties ze had, hoe haar familie reageerde, hoe duur haar borsten waren... Het zou een geweldig item zijn geweest voor geenstijl.nl.
Iedereen in Thailand denkt dat ik Russisch ben. Ja, ik heb dikke lippen en een grote neus, maar nee, ik ben geen Rus. De meeste Russen die hier rondlopen gedragen zich vrij asociaal, dat ze denken dat ik één van hen ben vind ik totaal geen compliment. Totdat de man van het Turkse restaurant vroeg of ik de Russische minister van Toerisme was. Ik vroeg of hij zijn vraag wilde herhalen, want ik had niet helemaal door of het serieus of als grap bedoeld was. Bloedserieus keek hij. Om van het gezeur af te zijn beaamde ik het. Vervolgens kreeg ik gratis eten.
Ik had geen idee wat het was, maar ik probeerde het. Hij zag aan mijn gezicht dat ik het lekker vond. Het was zelfgemaakte Turkse kaas, wat volgens hem alleen Hollanders lekker vinden. Hiermee had ik
mijn nationaliteit verklapt. 'But I like Holland people', zei hij. Mijn Turkse vocabulair reikt net iets verder dan mijn Thaise, dus ik bedankte hem. De waarheid wint het altijd van de leugen.
In een club of bar in Thailand kun je niet alleen wat drinken of poolen, maar ook een prostituee inhuren. Eén van mijn bezigheden in het Tamar Center is 'outreach'. Dit houdt in dat je naar een club of bar
gaat en met een meisje of vrouw gaat praten. Je bespreekt hun baan en ook de mogelijkheden om ermee te stoppen. Ik sprak deze week voor het eerst met iemand die graag uit de prostitutie wilde stappen.
Na dat bijzondere gesprek liep ik met een voldaan gevoel op de stoep van Walking Street. Achter me liep een man. Hij was in de 50 en bleef maar achter me aanlopen. Mijn Thaise collega's maakten duidelijk dat mijn lichaam niet te koop is, maar hij weigerde dat te geloven. Op het moment dat hij mijn nummer vroeg, gebeurde er iets afgrijselijks: Een auto reed over zijn voet heen. Het meest afgrijselijke was dat ik niet kon ophouden met lachen. Hoe snel kon God straffen?!
We hadden deze avond een meisje voor een avond vrijgekocht. Haar baas kreeg geld, zodat wij haar mee konden nemen naar het strand. Daar was een strandfeest aan de gang. We hebben haar zo gelukkig gemaakt, dat ik dit echt vaker wil doen.
Als ik kokosnoot eet aan het strand, met een ladyboy over zijn extensions praat, op een scooter de avondspits te snel af ben, in een busje zit als enige blanke, op aanraden van mijn fysio een Thaise
oliemassage neem, bijzondere gesprekken voer met een prostituee, er geen water uit de kraan komt of mijn lievelingsliedjes met Koreanen zing, merk ik dat ik ver van huis ben. Maar zoals Bassie bij Adriaan hoort, Ernst bij Bobbie en Tom bij Jerry, hoor ik bij Thailand.
10 mensen hebben afzonderlijk voor me gebeden en zeiden dat ze namens God spraken. Ik vond dit eerst wat zweverig, maar dacht dat als het me niet zou baten ook niet kon schaden. Ze spraken allemaal
hetzelfde uit. Dit is slechts het begin en mijn missie is nog lang niet afgelopen.