Find light in the beautiful sea

Rihanna - Diamonds

19 jaar geleden was mijn moeder hoogzwanger. 4 januari 1994 kon ze zich niet bedenken dat het kleine meisje dat ze de volgende dag baarde niet genoegen zou nemen met de bewegingsvrijheid die ze op dat moment ontving. 19 jaar geleden zat mijn vader in grote spanning. Op dat moment kon hij zich niet bedenken dat de navelstreng die hij de volgende dag zou doorknippen 19 jaar later definitief doorgeknipt zou zijn. 19 jaar later is dat kleine meisje in de buik namelijk groot en volwassen geworden. Ze kookt, wast en babysit nu zelf. Heit en mem, alvast gefeliciteerd met jullie dochter. Drink er één op mij, maar wel in stijl. (Lees: perzik Canei wijn.) Dit is waarschijnlijk niet de eerste verjaardag dat we ver van elkaar verwijderd zijn, maar weet dat waar ik me in de toekomst ook bevind, ik onvoorwaardelijk van jullie houd en mijn drang om in het buitenland te leven niets te maken heeft met jullie opvoeding of onze relatie. Oké, genoeg sentimentaliteit.
De afgelopen week had ik vakantie. Ik heb bijna elke dag aan het strand gelegen. Op de laatste dag van het jaar ben ik naar Koral Island geweest. Hier was het water zo blauw, dat je koraalrif vanaf de boot in het water kon zien. Ik ging ook parasailen en dat was heel leuk om te doen.
Ik heb me deze week vaak heel gelukkig gevoeld. Als ik bij Poo achterop de scooter zat en we kilometerslange tochten maakten om de beste stranden van Pattaya op te zoeken. Als ik kippensoep in kokosnotenmelk at. Als ik op een paradijselijk strand merkte dat mijn zonnebrand bijna op was. Maar mijn grootste geluksmoment van mijn hele verblijf wil ik graag met jullie delen:
De decemberkilo’s moeten eraf en wel zo snel mogelijk. Mijn motivatie reikt nog verder uit dan de Kilimanjaro en zo kwam ik terecht in Tony’s Gym. Eerst schaamde ik me een beetje tussen alle spierbundels en bodybuilders, maar toen ik eenmaal op een fiets zat vond ik mijn drive. Ik fietste in Nederland immers 12 tot 24 kilometer per dag. Ik voelde me nog meer in Nederland toen ik BVN kon kijken. Maar het allerleukste van dit fitnessbezoekje was de kleedkamer. Ik kon warm douchen! Ik denk dat ik langer heb gedouched dan gesport en ik denk ook dat Tony geen besef heeft hoe erg zijn waterrekeningen omhoog zullen vliegen sinds ik een abonnement heb. Dit verhaal is niet spannend voor de lezers, maar ik wil alleen maar duidelijk maken hoe ik ben veranderd. Dingen die eerst totaal niet bijzonder voor me waren, betekenen nu zoveel!
Deze week zijn er hele rare mensen op me afgekomen. Normaal gesproken ben ik iemand die zich altijd openstelt voor een conversatie. Ik zie het als een kans om over mijn doel en missie te beginnen en daarmee mensen te inspireren. Deze week heb ik zulke aparte gevallen meegemaakt, dat ik niks wist te zeggen. Bij de voorbeelden die ik ga noemen, klinkt het alsof ik een wilde fantasie heb, maar het is echt gebeurd! Iemand kwam naar me toe om te vertellen dat ik op een vis lijk. Vooral mijn lippen en wangen zouden van een vis kunnen zijn. Beledigingen en complimenten lopen in de Thaise cultuur nog wel eens door elkaar heen en ook dit keer wist ik niet hoe het bedoeld was. Erger was de persoon die op me afkwam en zei dat hij graag een kind wilde en ik een geschikte moeder leek. Hij wilde een kind van me, omdat hij hoopte zelf daardoor meer op het rechte pad te blijven. Maar de allerergste persoon die deze week op me afkwam was een lid van de Scientology. Deze man wist alles van me. Ook dingen die niemand kan weten. Mijn lievelingskleur, lievelingsgetal, lievelingsbloem, al mijn slechte eigenschappen… Ik heb hier 3 dagen slecht van geslapen, maar na veel gebeden heb ik weer nachtrust. Veel mensen aan wie ik vertel wat voor mensen er op me afkomen, vragen zich af waarom ze altijd op mij afkomen. Ik zou willen dat ik het antwoord wist.
2 dagen na mijn examens ging ik naar Parijs met mijn moeder. Ik dacht dat ik gezakt zou zijn en had afleiding nodig. We sliepen in een hotel waarbij de verwarming scheef hing en de deur van de badkamer tegen het bed aankwam als je hem opende. Mijn moeder en ik hebben hier foto’s van gemaakt, omdat we in zo’n desastreus hotel sliepen.
Een half jaar later schaam ik me hier kapot voor. Het bed sliep heerlijk, er was een warme douche en zelfs een ontbijt aanwezig. Ik zou in geen enkele foto kunnen uitdrukken hoe rampzalig mijn situatie op dit moment is. Het is zelfs niet te filmen, want ik leef in het donker. Alle lampen zijn kapot, maar daar valt nog mee te leven. Douchen bij een ander, niet kunnen koken of afwassen ook. Maar het toppunt is dat ik water van de buren moet aandragen om mijn wc te kunnen doorspoelen. Ik denk dat dit de ergste arbeid is die ik ooit in mijn leven heb verricht. Elke keer krijg ik het gevoel dat ik leef in ‘Little House On The Prairie’. Ik heb zelfs naar hotels gezocht, omdat mijn situatie ondraaglijk werd. Maar het is hier nu zo toeristisch, dat alle hotels vol zitten. Gelukkig kreeg ik net het bericht dat ik kan verhuizen naar een huis in dezelfde straat. Het allerbeste nieuws: Dat huis heeft een wasmachine!
Vandaag is mijn eerste werkdag van 2013. Ik heb het werk gemist. Mijn vakantie was heerlijk, maar is niet de reden waarom ik hier ben gekomen. Ik kon niet wachten om weer met vrouwen in gesprek te gaan en de meiden van Tamar Center te helpen met al hun bezigheden.
Ik denk aan jullie kaaskoppen, tot de volgende blog.