HE gives me direction when I can't decide

Kanye West - Jesus walks with me

Als vrijwilliger leef ik van mijn spaargeld. Ik heb geen vaste sponsors, maar vanaf mijn 15e altijd gewerkt en in de laatste maanden voor mijn vertrek full time. Het leven is hier goedkoop en ik kom goed rond, maar het grootste misverstand is dat ik een rijke farang ben. Op alle mogelijke manieren probeert de Thaise bevolking mij kaal te plukken: Ik krijg te weinig of zelfs helemaal geen wisselgeld terug, de sportschool is voor een buitenlander 6x zo duur als voor een Thai en in mijn dagelijkse wandeling kom ik 8 groepen taxichauffeurs tegen die allemaal ‘taxi, taxi, tok tok, taxi, taxi’ roepen. Voor mij is dit moeilijk wennen, want in Nederland gebeurde het tegenovergestelde. Ik knipperde met mijn vingers en er kwam wel weer een zielig persoon op me af die me meenam naar een winkel en zei dat ik alles mocht uitzoeken wat ik wilde. Of er was iemand in staat me naar de andere kant van het land te rijden. Of iemand nam me mee naar de MCdrive en betaalde de rekening. En er werd nooit iets terugverwacht. Laat ik het zo zeggen, misschien werd er iets terugverwacht, maar er werd niks teruggegeven. Mijn hoofdregel was: Het één na laatste wat je wilt is profiteren, maar het laatste wat je wilt is van je laten profiteren. Ik herinner me nog goed hoe ik met Jessica, Saskia en Daphne iemand in Amsterdam tegenkwam die zei dat hij bij Marseille voetbalde en heel rijk was. Opscheppers veranderden bij ons al snel in slachtoffers. Nadat hij Escape voor ons betaalde, mochten we de hele avond drinken op zijn kosten. Ik liep naar de bar en vroeg wat het duurste drankje was. Zonder dat ik luisterde naar het antwoord, zei ik: ‘Doe daar maar 6 van.’
Het was niet dat ik zelf niet genoeg geld had, het was een spel. Een test waarbij ik de grens van iemands persoonlijke ruimte zocht. Elke keer was ik weer zeer verbaasd over de vrijgevigheid van iedereen.
In sommige weekenden maakte ik zelfs winst. (Misschien kan ik daarom zolang leven op mijn spaargeld.) Mijn vader moest dan altijd lachen en mijn moeder benadrukken dat ze niet snapte dat haar kinderen zo waren. Nu ik zelf word uitgemolken, zie ik ook in wat voor een slecht mens ik was. Ik ben deze zondag 3 keer naar de kerk geweest en heb er de hele dag over nagedacht. Het heeft me benieuwd gemaakt hoe sommige mensen wel kunnen leven van weinig geld. Als ik vraag hoe ze dat doen zeggen ze altijd: ‘God provides for me,’ maar ik weet niet goed wat daarmee bedoeld wordt, omdat ik nog nooit niet heb kunnen eten omwille van geld. Al deze dingen hebben geleid tot een experiment. Ik heb 170 baht (4 euro), 205 baht op mijn Big C-food card (5 euro), 3 bakjes yoghurt, 2 appels en 1 fles water en probeer er deze week zolang mogelijk op te leven. De spelregels zijn als volgt: Ik moet per dag minimaal 3 liter water, 1 melkproduct en 1 stuk fruit binnenkrijgen. Als ik afhankelijk ben van anderen, mag ik het alleen legaal verkrijgen. (Dus geen eten aannemen waar ik iets voor terug moet doen, waarbij ik heb gelogen over mijn levenssituatie, et cetera.) Een lesje creatief denken kan nooit kwaad en het is ook goed voor mij om me een tijdje in de lokale bevolking te verplaatsen.
Bij het reisbureau waar ik mijn trips boek, ben ik altijd welkom voor een praatje. Ze vinden het werk dat ik in Pattaya doe fantastisch en elke keer als ik kom, willen ze weten hoe mijn werkweek was. Ik vertel er graag over, want er zijn altijd klanten aanwezig die Tamar Center niet kennen en meer willen weten over de organisatie. Maandag ging ik naar het reisbureau en was er een Fransman van 75 jaar. Ik had een leuk gesprek met hem over zijn reizen en mijn werk. Ik dacht nog, eindelijk ontmoet ik een normale oude knar waarmee ik een fatsoenlijk gesprek kan voeren! Mijn vertrouwen raakte wederom beschaamd toen ik later hoorde dat hij 3 Thaise vriendinnen had van 16, 18 en 19 jaar. Hij heeft de leeftijd van mijn grootouders en gemeenschap met meisjes jonger dan ik. Ook al is dit het honderdste geval dat ik hoor, elke keer ben ik weer gechoqueerd. Klasine, een meisje dat ik hier in Pattaya heb ontmoet zei: ‘Zolang je nog steeds gechoqueerd raakt is het goed. Als het went is het niet goed, dus wees blij dat het zoveel met je doet.’
Ik gaf Engelse lessen en een student die de vorige keer voor het eerst kwam, was nu een half uur te vroeg. Ze wilde me zo graag haar huiswerk laten zien, dat ze niet kon wachten. Het huiswerk bestond uit een stamboom, waarbij ze in het Engels ‘vader’, ‘broer’, ‘grootmoeder’, ‘tante’, enzovoorts op de juiste plaats moest zetten. Ze had alleen ‘me’ op de juiste plaats gezet, voor de rest was alles fout. Ik keek haar aan. Ze lachte. Ze was trots. Ik kon het niet aan haar teleur te stellen. Ik gaf haar een knuffel en zei dat ik het goed vond dat ze haar huiswerk had gedaan. Tijdens de les kwam er een Amerikaanse vrouw kijken. Voor mij zijn zulke momenten nogal beschamend, omdat mijn Engelse uitspraak soms afwijkt van dat van een native speaker. Ze vroeg me of ik ook in de prostitutie heb gezeten. Ik vertelde haar dat ik een vrijwilliger ben uit Holland. Ze wilde dat ik mijn naam schreef en toen ze ‘Renate’ zag, vroeg ze me mijn naam nogmaals te schrijven, maar dan in het Nederlands. Ik vertelde haar dat je mijn naam in het Nederlands hetzelfde schrijft, maar zij bedoelde in het Nederlandse alfabet. Ik legde haar uit dat het Amerikaanse en Nederlandse alfabet overeenkomt. We waren allebei ontzettend verbaasd, zij over het feit dat ik Amerikaans kon lezen en ik over haar domheid.
Dezelfde avond had ik Outreach. Het was al een tijdje geleden en dit keer ging ik met een Amerikaanse en een Amerikaanse Thai op pad. Toen een meisje in de bar hoorde dat Rachel, de vrouw met wie ik was, Amerikaanse is, liet ze een foto zien van haar Amerikaanse vriend. Maar toen ze hoorde dat ik uit Holland kwam, liet ze een foto zien van haar Nederlandse echtgenoot. Ze kwam uit Buriram, de plaats in het Noord-Oosten van Thailand die ik onlangs heb bezocht. Ik vertelde haar over mijn bezoek aan Buriram en zij vertelde dat haar zoon daar woonde. Toen het even later over Rotterdam ging, liet ze een foto van haar dochter zien die daar woonde. Ik weet soms niet goed te onderscheiden wat werkelijkheid en fantasie is, wat ik wel weet is dat sommige vrouwen geen idee hebben hoeveel hun cultuur verschilt met de onze.
Het is dag 3 van mijn experiment en het gaat bijzonder goed. Mijn ouders hebben me een overlevingspakket met bifiworst, pepermunt, geprakte appel en aardbeiyoghurt gestuurd. Dit hebben ze 2 weken geleden afgeleverd aan de post, alsof ze toen al wisten dat ik nu van mezelf elke dag fruit en melkproducten moet eten en qua geld leef als een bijstandsmoeder. Ook de buren boden me opeens een gratis avondmaaltijd aan (in deze cultuur is afslaan onbeleefd) en ik kreeg een etentje bij een Indiaas restaurant cadeau van mijn vrienden van het reisbureau. Ik denk dat wat iedereen mij al weken verkondigt waar is. God provides for me.