Let's raise a glass

Abba - Happy new year

Chinees nieuwjaar is in heel Azië een big thing. Het is geweldig om nog in Azië te zijn met dit evenement. Parades, grote feesten, zang en dans, lekker eten, het is een soort carnaval en kerstfeest tegelijk. Ik vond het ook een hele eer om uitgenodigd te zijn om met de familie van Malen Chinees nieuwjaar te vieren. Vooral omdat hij Chinees bloed in zich heeft, dus verheugde ik me op een geweldig feest. Malen had me gewaarschuwd dat hij de enige van zijn familie is die Engels spreekt, het op het platteland is en ik me mooi moest maken. Met deze informatie had ik mezelf voorgenomen om de hele dag te gaan lachen en een Thais kleed aan te trekken om respect voor de Aziatische cultuur uit te dragen.
Na een tocht van twee uren bij Malen op de scooter, kwam ik in het dorp. Ik kreeg flashbacks en dacht terug aan het dorp van P-Jen. Ik moest even slikken toen ik de enige in niet-westerse kleren was en er ook gelijk een opmerking over gemaakt werd. Of ik zwanger was, want alleen positiekleding is zo lelijk. Daar stond ik dan in mijn olifantenkleedje, maar ik bleef lachen, want dat had ik mezelf voorgenomen.
Na een kennismaking met de hele familie en een uitgebreide maaltijd, werd ik wit gepoederd en naar een centrale ontmoetingsplek geleid. Het hele dorp kwam bijeen en ik kreeg een welkomsdrankje. Ik vertelde ze dat ik geen bier dronk, waarop ze antwoordden dat ik het blikje voor altijd als souvenir bij me moet dragen. Normaal gesproken ben ik nogal gevoelig voor souvenirs met een speciale betekenis, maar dit keer kon ik er emotioneel afstand van doen. De oom en tante van Malen, die hem geadopteerd hebben, zeiden dat ik hun dochter was. Omdat ik de eerste blanke in het hele dorp was, moest ik voor het oog van honderd mensen een speech houden. De eerste vraag die ik kreeg was: 'Hoe ben je hier terecht gekomen?' Het is een vraag die ik mezelf dagelijks afvraag. Op de een of andere manier kom ik altijd op rare plaatsen met vreemde mensen terecht, soms begin ik aan mezelf te twijfelen. Ik weet niet meer precies wat ik heb gezegd, maar ik voelde me even als Obama. De rest van de dag werd ik behandeld alsof Beyoncé in Rotstergaast was, ik moest iedereen de hand schudden, over mijn leven vertellen en op de foto met de hele gemeenschap. Ze vroegen me of ik wilde picknicken in de jungle. Het klonk nogal spannend en avontuurlijk, dus ik accepteerde de uitnodiging gelijk.
Even later zat ik tussen de Cambodjanen in een busje waarvan de deur niet dicht wilde. Toch waren deze mensen apetrots, want ze waren de enigen in het dorp met een auto. Het is statusverhogend voor de familie van Malen dat ze een 'witte god' aan hun zijde hebben en dat heb ik geweten. Op het benzinestation, bij het loket van het Nationale Park, de boeren onderweg, ik moest naar iedereen zwaaien. Even als extra informatie: Ik was voor veel mensen de eerste blanke in hun leven, dus ze dachten daadwerkelijk dat ik een witte god was.
We gingen eerst naar een Nationaal Park. Hier had het voormalige paleis van de koning gestaan, maar was verwoest in de oorlog. Het uitzicht was heel mooi. Het is de mooiste natuur die ik ooit heb gezien. Daarna hadden we een picknick tussen de watervallen in een enorm bos. Vanaf dit moment kreeg ik non-stop te horen dat de familie van me houdt en ze me niet meer kunnen loslaten. Op een feestelijke dag is er nogal veel alcohol in het spel, dus ik kon niet onderscheiden of het gemeend was of niet. Ondanks de ongemakkelijkheid die gepaard gaat met het continue horen dat je geliefd en een dochter van de familie bent, genoot ik van mijn positie. Ik kreeg het beste eten en drinken en de familie en het dorp namen alles van me aan. Ik vertelde over mijn geloof en zij wilden ook christelijk worden. Ik vertelde over Nederland en zij wilden Nederland ook bezoeken. Ik maakte een grapje dat ik in deze prachtige jungle wil trouwen en de uitnodigingen werden al geschreven. Ik moest denken aan het mythologische verhaal over Midas, die wenste dat alles in goud verandert en wiens wens uitkwam. Ook het eten dat hij aanraakte veranderde in goud en hij kon niks meer eten en stierf. Mijn hele leven droom ik er al van om zulke wereldvreemde mensen te ontmoeten als waarmee ik nu zat te picknicken in de jungle. Elke seconde voelde ik me beschamender, af en toe kneep ik zelfs even in mijn arm om te controleren of het niet gewoon een nachtmerrie was. Toen ik vroeg waarom ze zoveel van me konden houden, vertelde 'mijn Cambodjaanse moeder' over haar droom van 3 jaar geleden. Ze had een visioen waarin ze een Europese baby zag die precies leek op mij. Het was haar baby. En die baby was ik. Dit is slechts één verhaal dat ik heb moeten aanhoren. Soms twijfelde ik aan Malens' vertaalkwaliteiten, de gedachte dat hij steeds meer dronken werd waren voor mij een geruststelling om de fantasierijke verhalen te verklaren. Totdat de familie me naar een restaurant bracht en 3 biefstukken voor mij hadden besteld. Ze wilden me terugbrengen naar Phnom Penh, waar ik blij om was, want Malen kon echt geen scooter meer besturen. Eerst wilden ze een foto van mij en hen maken, zodat ze de foto kunnen inlijsten en aan de muur kunnen hangen. Daarna brachten ze mij terug naar het guesthouse. Malen zij onderweg dat ik het schlderij wat tot onze ontmoeting heeft geleid een extra mooi plekje moet geven, omdat ik dankzij dat schilderij een nieuwe familie heb. 'Mijn nieuwe familie' boekte ook een kamer om mij de volgende dag te kunnen uitzwaaien. Ze waren boos op Malen dat hij me al 3 dagen kende en pas aan het einde aan hen voorstelde en ze hoopten dat ik op dezelfde kamer wilde slapen. Gelukkig heb ik dit tegen kunnen houden. Ze gaan een computer kopen om met me te kunnen skypen, maar vraag me af hoe ze dat voor zich zien. Met hen communiceren kan ik niet. Het enige wat ik kan doen is altijd blijven lachen.