Life goes on and it's only gonna make me strong

Life goes on - Leann Rimes

november 2012. Mijn eerste vijand kreeg ik gelijk al in het vliegtuig. Ik moest naast een oude knar zitten en toen ik hem passeerde werd hij boos dat ik hem niet met ´u´ aansprak en niet bedankte. Ik had een discussie kunnen aangaan of boos kunnen worden, maar ik koos voor de optie ´zoete wraak´. Ik negeerde hem, zette mijn muziek op z´n luidst en begon te smakken op mijn kauwgom. Dit stinkdier had ik binnen één minuut weggejaagd. Nu had ik heerlijk het rijk voor me alleen. Ik kon bijna languit slapen en voordat ik het wist waren we al in Abu Dhabi. Het uitzicht op deze stad was prachtig. Ik werd trots op de persoon die het licht heeft uitgevonden. De mensen voor wie De Verenigde Arabische Emiraten de eindbestemming was moesten links en de mensen die door moesten naar Bangkok rechts.
Mijn vooroordelen werden bevestigd toen alle oude, grijze mannetjes met Columbushoeden en knellende broekjes mij volgden. Ik liep als een soort Tanja Niemeyer voorop met daarachter het pornoleger. Uiteraard zat mijn weggepeste reisgenoot ook in deze groep. Ik probeer altijd de positieve kanten voor ogen te houden en in dit geval was het grote voordeel dat ik gelijk aan de beurt was bij de wc´s, in tegenstelling tot de mannen die in een lange rij moesten wachten. Ik heb mezelf in de spiegel aangekeken en gezegd: Het geluk zal bij deze reis in de kleine dingen zitten.
De tijd van Abu Dhabi naar Bangkok ging vrij snel. Ik vraag me af hoe ik het voor elkaar kreeg, maar ik ben vóór het opstijgen nog in slaap gevallen. Verder vulde ik mijn tijd met Tetris en luisterde ik naar het nieuwste album van Amr Diab. Toen ik aankwam voelde ik voor het eerst spanning. Ze moesten mijn visum goedkeuren, geen drugs in mijn koffer hebben gedaan, - je weet het maar nooit met Thailand - en ik moest een taxichauffeur vinden die ergens op het vliegveld zou staan. Na veel vreselijke vragen kwam ik de douane door. Mijn koffer dacht ik niet te kunnen vinden, maar ik stond bij de kofferband van Dubai. Even dacht ik terug aan alle leraren die altijd zeiden: 'Je moet beter lezen, Renate.' Ik heb een uur gezocht om de taxichauffeur. Ik moest daarvoor een aantal telefoontjes plegen met mijn contactpersoon, Kristy.
Er stond een vrouw op me te wachten die een bordje droeg met mijn naam. Ik denk dat ze 150 cm was, maar ze moest en zal mijn koffer dragen. Haar Engels was nog slechter dat dat van een zuurstok. Ik viel steeds in slaap van haar. Na anderhalf uur was ik bij mijn verblijfplaats van de komende tijd. Ik gaf de vrouw het geld met een fooi erbij en ze kreeg tranen in haar ogen van blijdschap. Ik ontmoette Kristy, de vrouw waarmee ik de afgelopen maanden heb gemaild. Toen ik het appartement zag schrok ik heel erg. Ik heb geen douche en geen stromend water. Zelfs buurman Wind woonde luxer, spookte het door mijn hoofd. Buurman Wind was tot zijn dood voor mij het boegbeeld van primitiviteit. Hij kon 75 jaren zo leven, dus 2.5 maanden zou voor mij een eitje moeten zijn...

21 november 2012. Het enige wat ik deze nacht kon doen was nadenken. Ik lig niet snel ergens van wakker, maar in deze nacht kon geen medicijn me redden. Toen ik eindelijk sliep wekte de wekker me al snel. Tanden poetsen, lenzen indoen, wassen... Zonder stromend water is het vreselijk. Ik had een spiegel nodig en vroeg het aan de vrouw in de woonkamer. Ze bleek één van mijn huisgenoten te zijn en was sjaals aan het breien. Ik vroeg of daar wel belangstelling voor was in Thailand, omdat het hier altijd zo warm is. Ze keek me aan alsof ik water in wijn kon veranderen. Buiten stond een groep vrouwen. Ze stelden zich allemaal aan mij voor. Mijn naam vonden ze zo moeilijk, dat ik een Thaise naam heb gekregen: Na-Tie. Ik wilde vragen of het omgekeerd ook mogelijk was en zij een Westerse naam konden nemen, maar ik besefte dat ík degene ben die moet integreren. Om te participeren in de maatschappij ben ik gelijk mee gaan doen met de spaaractie van de plaatselijke supermarkt.
Ik reed met 2 vrouwen in de auto mee naar het Tamar Center. Het is even wennen, want zij hebben het stuur rechts, dus rijden links. Toen ik ze vertelde dat ik 36 rijlessen had gehad, maar zakte, moesten ze een kwartier lang lachen. De vrouw achter het stuur had 2 uren rijles gehad en slaagde direct. Ik durfde niet te vertellen hoe bescheiden ons verkeer is en zweeg. Tamar Center heeft een eigen bakery. Het ziet er heel mooi uit. Het is dan ook gesponsord door de EO en heeft wifi. Hierdoor kon ik eindelijk op internet. Ik maakte kennis met Marta uit Colombia. Echt zo'n lieve vrouw die lijkt op een oma uit de Bertolli-reclame. Ik had een kerkdienst van 2 uren. Ik moest wel even wennen aan het luidop bidden, wat hier normaal is.
Ik had een lunch met 3 half-Thaise/ half-Amerikaanse kinderen van mijn leeftijd. Ze wonen nu in Pattaya, maar hebben 7 jaar in Amerika gewoond. Ze nodigden me uit om al hun vrienden te ontmoeten. Helaas kon dat niet nu, want er was werk te doen. Ik moest vrouwen helpen die kaarten maken. Dit was net een fabriekje. Er zaten 10 vrouwen en iedereen had haar eigen taak. Ik was zo lekker bezig dat ik ervan begon te zingen. De vrouwen zongen mee en de radio werd erbij aangezet. Dit geluksmoment werd verstoord door Kristy, maar ik kreeg er een ander geluksmoment voor terug. De wekelijkse volunteermeeting vond plaats in het winkelcentrum. Dit was de dag waarop alle vrijwilligers ijs gingen eten en de hoogtepunten van de week werden doorgenomen. We waren met ons 5-en: Krisity, Marta, de oprichtster van Tamar Center Nella en de Amerikaanse Kaylee. Ik kreeg alle ins en outs te horen over de Thaise cultuur en hoe ik ermee om moest gaan. Zo vroegen ze me of ik wist hoe ik mannen van me af moest slaan. Ik zei dat ik dat al had geleerd in Turkije.
Toen ik met Marta door het winkelcentrum liep begon ze spontaan op de roltrap - en hardop - voor me te bidden. Ze bad of God de mannen wilde stoppen naar mij te kijken. Volgens haar keek elke man. Ik snapte er niks van. Mijn haar was eraf en ik was degelijk gekleed. Bovendien heb ik door een vergissing met het inpakken van mijn koffer alleen sportschoenen en badslippers van Le Coq Sportif (op dat laatste liep ik) mee. Ik was totaal onaantrekkelijk, maar het gekke is dat ik hier totaal niet bezig ben met hoe ik eruit zie. Je wordt geaccepteerd zoals je bent. We gingen naar een ontmoetingsplek op Walkingstreet. Dit is de plek waar alle prostitutie plaatsvindt. Van de prostituees was ik niet geshockt. Die heb je op de Wallen ook en in Hardersplaza hebben sommige vrouwen nog minder kleren aan. Ook de ladyboys trokken niet mijn aandacht. Dit zijn lange 'vrouwen' die te overdreven sexy proberen te doen en daardoor heel herkenbaar zijn. Wat mij raakte waren de kuddes Westerse mannen in de bars die de vrouwen omringden. Ik schaamde me diep. Dit is dus mijn volk, dacht ik. De mannen keek ik verwijtend aan. Ze konden me niet aankijken. Blijkbaar voelden ze zich net zo beschaamd als ik.
P-oa en P-tsum gingen met me mee naar een bar. We hebben de vrouwen die daar werkten uitgenodigd voor Engelse lessen. Ik ging een handdoek kopen met P-oa en nieuwe slippers met Marta en Kristy. De spicy chicken die ik at was helemaal niet zo spicy, maar wel lekker. Aangekomen in het appartement vergat ik bijna dat er geen stromend water is en ik wel een wc moest doorspoelen. Op het moment dat ik hier bijna van kon gaan huilen, keek ik naar de muur waar een poster op geplakt was: 'With God all things are possible.'